Bij de les

    „Heb je ook onderzocht wat de invloed van de wind is?” De man tegenover mij laat even een stilte vallen om de vraag meer gewicht te geven.

    Tegenover mij zit een echtpaar. Ik ben hier om het schetsontwerp te presenteren. Normaal gesproken een van de leukste dingen om te doen, maar nu zit ik er een beetje gestrest bij. De hele dag is het rennen en jagen om alles rond te krijgen. Deze week vragen elf projecten aandacht. Gelukkig heb ik het ontwerp voor deze tuin al eerder gemaakt. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar, zoek via google nog enkele referentiebeelden en gehaast ga ik op pad om 5 minuten te laat aan te komen. Nog net binnen de marge.

    Een moment staar ik de man aan en ga omstandig op zijn vraag in. Het maakt weinig indruk. „Nou, waar jij het terras bedacht hebt, daar heeft de wind vrij spel. Geen aangename plek.” Weer die stilte. „Ja, maar..” breng ik er laf tegenin, „het terras kan best iets verschuiven…” Ik voel een koude rilling. Dit is niet goed. Waarom geef ik niet gewoon toe dat ik er niet op gelet heb? Emoties zijn lichamelijke reacties op gebeurtenissen die van buiten komen, las ik eens. Een emotie kun je niet beïnvloeden, wel hoe je ermee om gaat. Ik probeer de rilling te negeren, maar het lukt niet. De man kijkt me aan en we weten allebei: dit is lulkoek.

    Zo gaat het verder. In die kamer met die twee mensen tegenover me voel ik me steeds kleiner worden. Steeds vertel ik hoe goed het in elkaar zit, steeds pareer ik kritische vragen, maar ik zak steeds dieper in de put. Opeens voel ik me doodmoe.

    De volgende dag kijk ik nog eens naar mijn plan. Eigenlijk zit het nog niet eens zo slecht in elkaar. Nu zie ik waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt. Ik had het gesprek gisteravond beter moeten voorbereiden, dan had ik assertiever kunnen reageren en had het plan nog als een huis overeind gestaan. Ik baal ervan maar neem wel een besluit, bel op en bied mijn excuses aan. Ik was gewoon niet goed bij de les. We maken een nieuwe afspraak en ik neem me voor er helemaal voor te gaan. Het blijkt maar weer, het is hooibouw, dus nu geen verslapping maar volle aandacht. Nog even.