,,Vandaag heb ik een leuke opdracht voor jullie’’, zeg ik tegen de klas. Een beginnersfout uit mijn eerste jaren in het onderwijs. Want of de opdracht leuk is, dat maken de studenten zelf wel uit. Overduidelijk.
Geïnteresseerd maken ze geinige brilletjes met bloemistendraad. Dat is hun feedback op mijn ’leuke’ opdracht. (H)eerlijk en glashelder. In het onderwijs zijn we verzot op opbouwende feedback. We kunnen er geen genoeg van krijgen en geven het ook gul weg; kansen om te leren.
Maar mijn kapster Carol wil niks leren. Tijdens het wassen trekt ze veel te hard aan mijn haren. Ik bijt op mijn tanden en zeg niks. Na het knippen stelt Carol vast: ,,Weer lekker opgeknapt’’. Ik zoek nu een andere kapper. Als Carol geïnteresseerd was in mijn feedback, zou ze me een open vraag stellen.
,,Welke bloemen wilt u?’’ ,,Hoe vindt u het geworden?’’ zijn de open vragen voor onze bloemenbranche. Nieuwsgierigheid en oprechte interesse helpen mee. Maar: ,,Kijk eens hoe mooi het boeket is geworden’’, geeft nul komma nul ruimte voor een afwijkende mening. Er zit voor de klant dan niks anders op dan de volgende keer naar de concullega te fietsen. De klant heeft namelijk altijd gelijk.
Anna Koster
