Reserve

    Om maar met de deur in huis te vallen. Dit is een reservecolumn. Eentje die al een tijdje op de plank ligt om in te leveren als je geen tijd hebt gehad om er één te schrijven. Want ja, zo zal u ook weten, soms zit het even tegen. Dan gebeuren er andere dingen die toch net even belangrijker zijn dan het schrijven.

    Of gewoon hele onverwachte dingen. Spoedjes. Ja, spoedjes zijn een hele goede reden om een reservecolumn in te leveren. Laatst zei een vader van een van mijn gouden vakantiehulpen tegen me dat zijn dochter had gezegd dat ik van spoedje naar spoedje leefde. Is vaak ook zo hè, belt er weer een klant, en die wil je echt te vriend houden, en dan is de vrachtwagen al onderweg. U kent het vast. Kom ik weer met zo’n post-it de werkplaats binnen met de al legendarische woorden: ‘Dit moeten we eerst even doen.’

    Of vergeetachtigheid. Dat kan ook echt een hele goede reden zijn. Dat je gewoon heel erg bezig bent om lekker je ding te doen, wat dat dan ook mag zijn, en dat je gewoon vergeet dat er een deadline is voor zo’n column. Trouwens, iets vergeten, dat hoeft helemaal niet je eigen schuld te zijn, wist u dat? Hier kwam er pas eentje op zaterdag niet opdagen. Kon-ie niks aan doen. Hij was het gewoon vergeten, dat-ie ergens werkte. Was zijn schuld toch niet? Hij moest al zoveel dingen onthouden, dat-ie ook inkomen nodig had om die dikke iPhone te betalen, dat paste er niet meer bij.

    Er zijn ook gewoon smoesjes. Geen zin, of geen inspiratie. Nou ja, eerlijk is eerlijk, geen inspiratie komt echt niet zo vaak voor. De wereld is zo mooi en prikkelrijk, er is genoeg te verzinnen. En geen zin, leerde mijn pa me vroeger al, die ligt op het kerkhof. Of was het, kan niet? En wil niet ernaast, hoe zat het nou?

    Okay, tik hieronder nu gerust de werkelijke reden voor het inleveren van een reservecolumn.

    De allerbeste reserve-column-reden is deze. In werkelijkheid zat ik met een portje op een dakterras, te luisteren naar de fado, zwierf ik ’s nachts door smalle straatjes, nam ik overdag zo’n houten trammetje en liet ik mijn slijmvliezen prikkelen door de geur van sardines. Obrigado.

    guest
    0 Reacties
    Inline feedbacks
    Bekijk alle reacties