Superenthousiast laat de Beierse onderzoeker toekomstige stadsbomen zien. Ongekende bomen die ganz toll blijven onder extreme condities.
Hij ontvangt me op het proefstation, gelegen op een berghelling. Verontschuldigt zich eerst over de berg paperassen in zijn kamer, en steekt dan digitaal van wal. Talloze documenten op de computer, met lijsten van bomen, leveranciers, ervaringen, indrukken, notities.
In 2009 is het proefstation begonnen met een groot onderzoek naar ongekende bomen. Bomen die men in Europa nog niet zo goed kent en gebruikt, maar wel bomen die misschien wel de stadsbomen van de toekomst kunnen zijn. Omdat ze tegen extreme hitte kunnen, en tegen ijs- en ijskoude winters.
Of ze kunnen niet tegen dat soort excessen van het klimaat, dat zou ook goed kunnen. Het onderzoek is nog maar net halverwege, het loopt tot 2021. Maar de onderzoeker laat al dolgraag tussentijdse resultaten zien. En die zijn er. Want wat was het extreem hier in Zuid-Duitsland, in juli 40°C! Nog heter dan in ons eigen zuiden.
Chlorose of verbranding
We rijden eerst naar de proeftuin. Ook die ligt op een helling, met wijnranken rondom. Er staan heel wat ongekende bomen opgeplant. Als jonkies zijn die gesponsord door kwekers uit Duitsland, Nederland, Italië, Amerika. Ik had hier niet een maand later hoeven te komen, dan was veel groen blad al herfstig gekleurd.
Sommige bladeren verkleuren al, maar is dat vanwege de herfst? Nee, bij sommige soorten moet het bladchlorose zijn. Of het is verbranding, toen het hier zo belachelijk heet was. De onderzoeker is in z’n element. Laaiend loopt hij langs de soorten op, vertelt over hun herkomst, hun prestaties tot nu toe hier in Beieren.
Hij strooit kwistig met Latijnse namen van ongekende eiken. Macdanielii, die kende zelfs hij eerst niet. Castaneifolia, ganz toll! Texana, goed te kweken. Hickelii, wat een grote eikels! Marilandica, nu al gele bladeren?
Waanzinnige groei
De onderzoeker gaat maar door, ook met andere soorten. Nyssa sylvatica, die kan niet tegen de hoge pH van de grond hier. Zelkova serrata ’Fastigiata’, groeit hier crazy! Net als Celtis occidentalis. Ulmus onder nummers, groeien waanzinnig! Maclura pomifera, kan in Amerika bij 200 l water groeien, is dus droogtetolerant.
Ik kan hem bijna niet bijhouden met notities maken, foto’s maken van de bomen, en van de naambordjes om ze uit elkaar te houden. De proeftuin is nog maar het begin. Dit is spiel, zegt de onderzoeker. In de stad, dat is het echte werk.
Langs een paar lanen is een twintigtal van die toekomstige stadsbomen opgeplant. Parrotia persica, duidelijk verbrand in die Sahara-hitte. Liquidambar styraciflua juist niet, tegen de verwachting in. Die ziet ganz toll uit. Klasse! Und so weiter…
Foto: Arno Engels
