Met een collega overleg ik over de aanleg van een vijver. De techniek is belangrijk dus ik vraag hem het hemd van het lijf.
Nadat we alles hebben besproken gaat het over koetjes en kalfjes. Hij heeft een huisje in Slovenië waar hij regelmatig komt. „Merk jij daar iets van die vluchtelingenstroom?” vraag ik hem. „Nee,” antwoordt hij ontkennend. „Maar op tv zag ik beelden van een achtjarig kind aan de Kroatisch-Sloveense grens. In de regen en onder de modder, rillend van de kou. Dat beeld blijft op mijn netvlies hangen. Het houdt me bezig..”
Het houdt me bezig.. het houdt óns bezig.. In een hoofdartikel van De Groene Amsterdammer wordt onomwonden gesteld dat er een revolutie gaande is. Onder grote groepen mensen is het besef gekomen dat ‘het anders moet’. Een massapsychose heeft volkeren van verschillende werelddelen in beweging gebracht. De tijd is er kennelijk rijp voor. Maar ook in Europa is er iets gaande. Redelijkheid maakt plaats voor hysterie.
Ondertussen gaat het leven gewoon door. Facturen worden gestuurd en betaald. Hoezo revolutie? Lopend door het bos geniet ik van de herfst en ineens, als bij toverslag, besef ik me de enorme dynamiek. Revolutie. In de natuur is het constant revolutie. Alles lijkt zo harmonieus maar schijn bedriegt. Alles is continu aan verandering onderhevig. Terwijl wij mensen het liefst helemaal geen verandering willen. Wel zo veilig. Al die haantjes met hun grote bekken op die bijeenkomsten zijn dus gewoon angsthazen. Arme donders. Ze beseffen niet dat je de tijd niet kunt tegenhouden. De mensen zullen blijven toestromen uit de puinhopen van hun bestaan, gedreven door de lokroep dat het ergens anders beter is. Niets menselijks is hen vreemd…
Na het gesprek met de collega staar ik nog een tijdje doelloos naar het plan van de vijver. Waarom zou ik me hier nog mee bezig moeten houden. Buiten is een revolutie gaande en hier, in mijn coconnetje, speel ik ontwerpertje en creëer nieuwe werelden. De maakbare wereld lijkt me verder weg dan ooit. Een gevoel van deemoed overvalt me. Op de radio klinkt het Requiem van Fauré. Machtsgreep van het gevoel.
