„Wil je even naar mijn boom kijken, ik denk dat hij op omvallen staat.” Met mijn hond loop ik mijn dagelijkse rondje als de man mij aanspreekt.
En zo sta ik ineens midden in een grote open ruimte die me nooit eerder was opgevallen. Een verwilderde tuin met een grote centrale vijver en een lange kaarsrechte vlonder. Mijn vermoeden wordt door de man bevestigd: een tuin van Henk Weijers. Ongelofelijk, hier loop ik al jaren zomaar langs!
De boom, een oude vederesdoorn, staat strategisch in de ruimte. Er zit behoorlijk wat dood hout in, maar verder valt het wel mee. Een tweede maal kijk ik met verbazing rond. Wat een zootje! Hier is jarenlang niets aan gedaan. De tuin is totaal overwoekerd. Tóch is het krachtige ontwerp nog goed leesbaar. Het terras op de juiste plek in de zon, de prachtige ligging van het water, de kaarsrechte vlonder, de omzoming door het groen.
Zo sta ik daar maar een beetje te staren en bedenk me hoe Henk Weijers dit bedacht heeft. In de jaren tachtig was hij een gevierd ontwerper met een heel herkenbare stijl. Toen wij nog cirkeltjes straatten, paste hij al een heldere lijnvoering toe. Hoe belangrijk een goed ontwerp is, bewijst deze tuin wel. Potdikkie, eigenlijk staat deze tuin nog als een paal boven water! Even een flinke snoeibeurt en hij kan weer jaren mee. Over tijdloos gesproken…
De man beschouwt me glimlachend van een afstandje. „Mijn vader heeft de tuin ooit laten aanleggen, maar die is al jaren dood. En mijn moeder wil hier niet weg. Deze plek is haar alles, maar ze doet verder niets. Uiteindelijk zal het huis verkocht worden, maar wie wil er tegenwoordig nou zo’n tuin? De eerste de beste koper zal alles wel platgooien en een schutting zetten.”
Weer kijk ik om me heen. Daar moet ik even niet aan denken. Ik weifel om de man het alternatief voor te leggen. Herstellen en terugbrengen in zijn oude glorie. Een ‘unique selling point’ om je vingers bij af te likken. Even begin ik een zin, maar slik mijn woorden in. Ook mijn hond heeft het hier wel gezien. Ik groet de man en vervolg mijn pad.
