Ik werd teruggefloten door opdrachtgevers uit Eindhoven. Had een voortuin ontworpen, maar deze kon niet zo worden ingericht. „De gemeente verplicht ons om twee parkeerplaatsen in onze voortuin te realiseren”, legden zij uit.
Ik was enigszins verbaasd. Hoor de laatste tijd niets anders dan stimulering om voortuinen te ontharden. Daartoe is zelfs een stichting in het leven geroepen: Stichting Steenbreek. Deze wil samen met gemeenten, waterschappen en provincies de leefomgeving vergroenen. Onnodige verharding in privé- en openbare ruimte vervangen door een diversiteit aan groen. Elke vierkante meter groen helpt, zo stelt de stichting. Het water kan weer in de bodem zakken, de temperatuur wordt getemperd et cetera. Het laat zich raden welke stad één van de deelnemers is: Eindhoven! Ambtenaren hebben een en ander, zoals gebruikelijk, niet op elkaar afgestemd.
In België is de betutteling bij de inrichting van voortuinen nog veel erger. Daar is behoorlijk wat ’voortuinenwetgeving’. Zo moet voor veel verharding van voortuinen een vergunning worden aangevraagd, zelfs voor half verharding. In het kort komt het erop neer dat een pad naar de voordeur en garage vergunningsvrij zijn, alle overige verharding niet. In België willen ze bij voorkeur beplanting in voortuinen zien!
Vraag me wel af of al die betutteling van overheidswege bij de inrichting van tuinen enig ander doel dient dan het bezighouden van ambtenaren. Zo was ik vorig jaar in Weert betrokken bij de inrichting van een tuin waarvoor een bestemmingsplanwijziging nodig was. Had hele gesprekken met een ambtenaar over de soort siergrassen die in de tuin zouden komen staan. Vroeg me oprecht af waar meneer zich mee bemoeide? Van al die betuttelende regels komt verder ook niet veel terecht want ja: wie gaat dat allemaal controleren, de voortuinenpolitie?
Met grindplaten of grastegels is een goed doorlatende ondergrond te maken die past in een zo groen mogelijke voortuin met parkeren. Ik heb zoiets als sinds 1998.