‘In een kasteel? Zo, het mag wat kosten! En slapen in een hotel? Het kan allemaal maar. Nou, je weet in ieder geval wel waar je geld blijft. Hadden ze niet gewoon brood mee kunnen nemen en ’s avonds thuis slapen?’ Hij schudt z’n hoofd. Die tuinders van tegenwoordig.
Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat de ledenraad van Royal FloraHolland aan het warmlopen is. Na de verkiezing tijdens de allerlaatste ALV mogen ze eindelijk van acquit. En net als een voetbalclub ga je daarvoor in trainingskamp. Want een groep mensen bij elkaar zetten maakt nog geen team. Je moet persoonlijk kennismaken, elkaars nieren proeven. Waar sta je voor? En natuurlijk moet zo’n ledenraad worden bijgepraat over het beleid van directie, management en de Raad van Commissarissen.
Het lijkt mij best spannend. Want vergis je niet, de verantwoordelijkheid om alle leden van de veiling te vertegenwoordigen ligt nu op hun schouders. Het kan niet anders of zij voelen die druk. Je hebt je eigen mening over bepaalde zaken, maar je weet dat al die anderen er ook iets van vinden. En dat vraagt om wijsheid, geduld en inlevingsvermogen.
Het heeft wel iets weg van de Tweede Kamer. Als je daar een mening verwoordt die totaal niet strookt met hoe je kiezers het hadden bedacht ben je gauw uitgepraat. Dat houd je maximaal vier jaar vol. Ben je echter alleen maar een pratend stemkastje dan heb je er ook niet veel te zoeken. De kunst is om dat wat er leeft bij je achterban om te zetten in beleid dat goed is voor iedereen. Laten we eerlijk zijn, het is slechts weinigen gegeven.
Want soms moet je impopulaire maatregelen nemen. Beleid dat pijn doet. Waarvan jij weet dat veel veilingleden er niet op zitten te wachten. Hoe neem je ze dan mee? Ik voorzie nu al kantinebijeenkomsten waar het er heet aan toe gaat. Want mensen op één lijn krijgen is het lastigste onderdeel van besturen. Vraag maar aan Mark Rutte.
En toch is dat goed. Verschil van mening. Stel je toch eens voor dat iedereen het altijd met jou eens zou zijn. Brrr.
Kees van Egmond
