In deze column maak ik een uitstapje. Van China naar Afrika. De reden daarvoor is de volgende. Ik was begin mei met mijn gezin een weekje in Nederland. Het was de week voor Moederdag Prachtig voorjaarsweer, geweldig om weer even terug te zijn. Moederdag is ondertussen al weer even geleden, maar wilde er toch even op terugkomen. Moederdag is bloemendag bij uitstek. Wat is er mooier dan bloemen te geven aan de moeders? Ze even in het zonnetje te zetten?
Al rijdend richting Keukenhof, voorjaarszon in het gezicht, radio aan, kwam er een commercial voorbij. Om vooral bloemen te kopen voor moeder. Dat was nu precies de kers op de taart. In de voorjaarszon, met mijn hele familie onderweg naar Keukenhof een reclame om vooral bloemen te kopen voor moeders. Hoe groot was dus de verbazing dat het eigenlijk helemaal geen reclame voor bloemen was, maar een ordinaire poging om de ondernemers in Afrkca een trap na te geven.
De strekking van de commercial was dat je vooral geen bloemen uit Afrika moest kopen. Die zouden namelijk geoogst, verwerkt en opgestuurd worden onder de meest erbarmelijke omstandigheden voor de lokale bevolking. Jonge moeders zouden een soort van slavenarbeid verrichten. Ze zouden af en toe zelfs meer dan acht uur per dag moeten werken. Sorry hoor, maar van onder welke steen komt diegene die deze onzin bij elkaar gesprokkeld heeft?
Het heeft helemaal niets van doen dat wij als Van den Berg Roses ook een locatie in Kenya hebben. Dat staat er los van, volledig. Maar daardoor weet ik wel het een en ander van hoe het er daar aan toegaat. En dat staat verre van de in de commercial geschetste slavenarbeid.
Sorry voor het uitstapje van China naar Afrika, maar ik kon dit niet laten liggen. Ongelofelijk hoeveel onzin er af en toe gespuid wordt door mensen die blijkbaar niet gehinderd worden door enige kennis van de feiten. Onze mensen op de Kenia-locatie genieten allelei voordelen waar ze niet van zouden kunnen dromen als wij daar niet waren. Scholing, medische zorg en sociale voorzieningen die niet onderdoen voor Nederland. In verhouding uiteraard, maar dat is logisch. Het is immers geen Nederland, maar voor Afrika begrippen is het gewoon erg veel beter dan het alternatief.
Je kunt Afrika en Nederland niet een op een vergelijken. Dat zijn appels en peren. Natuurlijk heb je in Afrika (nog) geen arbeidstijdsverkorting zoals je in Nederland hebt. Daar waar het gros van de mensen er een week over doet om het werk van drie dagen af te krijgen. En daar zitten ze buiten Nederland ook helemaal niet op te wachten.
Dat geldt ook voor China. De mensen willen werken. Uren maken. Want uren zijn geld. Alles draait om geld. Okay. Prima. Je moet ze in China af en toe zelfs wat af remmen, omdat ze anders echt zeven dagen per week twaald uur per dag werken. Dat kan natuurlijk niet. Dus regel je dat. Maar het is compleet anders dan het beeld dat geschetst wordt dat onze Afrikaanse medewerkers gedwongen worden om meer dan zeven uur per dag te werken.
Als er in Afrika geen buitenlanders (lees Nederlanders) waren die ondernemend bezig zijn, zou het gros van de mensen daar nog steeds leven op het niveau van 1000 jaar terug. Neem nu Zimbabwe. Ooit het welvarendste Afrikaanse land voor een lange tijd. Tot de westerlingen eruit gegooid werden en de locale bevolking weer verder ging met wat wat ze al duizenden jaren doen: elkaar de hersenpan inslaan en elke droge zomer weer in het nieuws verschijnen met hongeroedeem.
Misschien kom ik wat ongenuanceerd over, maar als er anno 2016 nog steeds lui rondlopen die denken dat teamleiders in Afrika met een zweep rondlopen vind ik het tijd om wat tegengas te geven.
Cok Harteveld, General manager Van den Berg Roses China
