Wachten. Ik heb er nooit zo van gehouden. Of het nou ging om de veel te lange rij in de supermarkt of het doktersbezoek dat weer eens uitliep, het leek altijd net op een ongunstig moment te gebeuren.
In maart zijn de meeste winterse werkzaamheden in de kas achter de rug en is het even een paar weken rustiger totdat het oogstseizoen voor de snijhortensia losbarst. Even wachten dus. Vandaag is mijn wachten eindelijk ten einde, want ik heb mijn eerste veilingkarretje geoogst. Nu de prijzen alleen nog afwachten. Inderdaad ja, nog een nachtje afwachten.
Maar is dat wachten eigenlijk wel zo erg? Het verlangen naar iets wat komen gaat, is soms net zo mooi als dat waar je daadwerkelijk op heb gewacht. In mijn stagetijd op het HBO heb ik in Chili gezeten, en daar heb ik geleerd wat geduldiger te worden. Alles gaat daar in een iets lagere versnelling. Bovendien wordt een afspraak daar niet altijd stipt nagekomen, waardoor je, inderdaad ja, vaak even moet wachten op iets waar je al rekening mee had gehouden. Als Hollander moet je hier misschien heel erg aan wennen, maar het maakt je wel wat rustiger en relaxter.
Rust en tijd om te relaxen. Ik hoor het mijn vader van de week nog zeggen; „Houd je nou maar even rustig, straks verdrink je in het werk.” Het is iets waar ik midden in het oogstseizoen misschien wel even aan terugdenk, en rust is dan misschien iets waar ik dan even erg naar uit kijk. Maar daar zal ik dan toch ook echt even op moeten wachten.
Ron van Leeuwen
