Er zijn best wat boomkwekers die loonwerk uitvoeren, maar wat ik nu op dit bedrijf aantref, is toch wel het toppunt.
Een rupstrekker hier, een rupstrekker daar. De zon schijnt best fel, maar ik word bijna verblind door al die uitdagende beesten op rupsen. Ze heten Claas van voren, en Challenger van achteren. Iedere trekker met een paar honderd pk’s onder de motorkap.
Heel lang geleden was ik hier ook al eens. Toen had de kweker er eentje lopen, met een klembandrooier eraan. Hij stond toen op het punt om een tweede te kopen. In Amerika, want daar stuiven die rupstrekkers al vrij normaal rond. Een Amerikaanse kweker bewerkt met zo’n ding ook zijn landerijen. Niet met Claas, maar met John.
De kweker heeft inderdaad een tweede Claas gekocht. En daarna nog een. En nog een. De teller staat nu op zeven. Of nee, wacht, binnenkort komt nummer acht erbij. De kweker heeft weer in de buidel getast. Zo’n trekker kost wel wat. Maar de bank hoeft niet mee te betalen. Claas wordt uit eigen zak betaald.
Lopen de planten hier dan zo goed? Ook hier is het even wat minder. Maar het bedrijf heeft de afgelopen tientallen jaren de nodige reserves opgebouwd. En het boert nu vooral goed met het loonwerk. Schuiven, ploegen, draineren, dat soort grondwerk. Bij welke grondgebruiker dan ook. In de landbouw, tuinbouw, industrie.
Er rijdt een rupstrekker het erf op. Een ander houdt nu even pauze op een dieplader, een derde pauzeert bij de loods. Toch staan de meeste beesten nu op stal. Of in de werkplaats, waar de monteurs aan ze sleutelen. Ze zorgen dat de trekkers blijven rollen, bouwen er machines bij, passen machines aan.
Met rupsen kom je er altijd op, zegt de kweker. Vandaag hoeft dat niet zonodig op de kwekerij. Er wordt gewied met heel wat mankracht. Wat een rust op het veld, even geen brullende pk’s om de oren.
Foto: Arno Engels
