Het is 6:30 uur, een oude stadsbus stopt langs de kant van de weg en Pieter en ik stappen ik. Deze stadsbus wordt door ons bedrijf ingehuurd om een 30-tal werknemers uit Addis Ababa op te pikken. De overige werknemers komen uit de dorpjes rondom ons bedrijf.
Zodra we binnenstappen ontvangen we meteen een dozijn glimlachen van onze Afrikaanse collega’s. Hun donkere huid en witte tanden doen de glimlach nog groter lijken. Ze zijn allen dik gekleed, omdat het in de nacht op deze hoogte flink afkoelt. Hun huisjes zijn in feite hutjes van golfplaten met muurtjes van klei. Geen cv-ketel dus.
Het is een half uurtje rijden naar ons bedrijf, dat ongeveer 15 kilometer buiten de hoofdstad van Ethiopië ligt. Addis telt iinmiddels 8 miljoen inwoners, variërend van straatarm, tot schathemeltje rijk. Met rijk bedoel ik ook echt zo rijk, dat je je als normale Nederlander een echte sloeber voelt. Van Hummers tot sloppenwijkjes; het is er allemaal.
De bus maakt zo nu en dan een noodstop. Op en langs de tweebaans weg lopen tientallen kuddes met water dragende ezels, schapen, geiten en koeien. Het gebeurt nog wel eens dat de herders hun kudde even niet onder controle hebben, waardoor het hele verkeer ineens stil staat. Onze tegenliggers staan altijd in de file, want het gros van de mensen moet juist de stad in voor werk.
Hoe dichter we bij de farm komen hoe voller de bus wordt. Wegens de kou blijven de raampjes stijf dicht. Aangezien onze mensen vaak geen douche hebben, begint het inmiddels lekker te stinken in de bus. De zweetgeur wordt gemixt met uitlaatgassen en zo nu en dan is er een vlaag wierook te ontdekken. Deze wierook komt van de vrouwtjes die pal langs de weg koffie bereiden voor voorbijgangers. Hiervoor gebruiken zij kleine kooltjes met daarin stukjes wierook. Langs elke meter weg die we afleggen staan mensen te wachten op hun vervoer, of lopen mensen die onderweg zijn naar hun werk.
We zijn er bijna, de laatste kilometer is een hobbelweggetje. Op de graan- en teffvelden rondom onze kwekerij is men nu druk bezig met oogsten. Dit oogsten gaat gepaard met veel zang en drank; de hele dag door. Doordat de meeste dorpelingen nu bezig zijn met oogsten, is het voor ons wat moeilijker om extra mensen te werven.
Bij aankomst op de kwekerij zwaai ik even naar een groepje dames die al om 6 uur begonnen zijn met paadjes onkruid wieden. Zodra zij een bepaald aantal paadjes af hebben, mogen ze gaan. Deze dag staat in het teken van grondig opruimen, en met honderd dames sterk komen we dan ook een heel eind.
Om 16:10 uur vertrekt de bus weer richting Addis. Pieter en ik blijven alleen achter, op een paar bewakers en waakhonden na. ’Zo..hè hè rust in de tent!’ Een tevreden gevoel overheerst: ’Wat een top dag!’ Nu gaan wij nog even de puntjes op de i zetten. Dus spuitpakken aan, gasmaskers op en gaan!
Nat van het zweet, net voor het donker klaar. Zo, nu nog een tuktuk regelen aan de grote weg en weer lekker naar huis. Morgen weer een dag!
