Ik scroll door m’n timeline op Twitter. Van alles kom ik tegen. Politiek linkse rakkers. Trumpaanhangers en Trumpbashers. Tuinders die kippen gebruiken als wiedmachines. Biologische kwekers. En uiteraard ook mensen die op mij lijken. Wát nou bubbel?
Het is in een paar maanden tijd hot geworden. De manier waarop wij ons laten informeren of geïnformeerd worden. De opkomst van social media heeft ervoor gezorgd dat big brother zich in ons leven heeft genesteld. ‘In mijn ogen woont hij, in mijn oren, hij hoort en ziet mijn hele leven met me mee’, vrij naar Frans Halsema. Je denkt dat je zelf je keuzes maakt, maar in werkelijkheid doet Facebook het, of Twitter. Op basis van je voorkeuren krijg jij het nieuws voorgeschoteld.
En eerlijk gezegd vind ik dat best weleens lekker. Als ik lees van en over mensen die net zo zijn als ik, dan voel ik me daar toch prettig bij? Iedereen is het met mij eens! En kijk nou joh, vorige week zocht ik op Google wat afbeeldingen van die nieuwe auto, krijg ik elke keer als ik internet afstruin reclame van dat automerk! Super toch?
Maar was het vroeger, toen internet nog moest worden uitgevonden, anders? Je had je eigen groep. In de kerk, op de sport die je beoefende, bij de vrienden die je zocht. En niemand vond dat vreemd. Je ging om met gelijkgezinden. Wat daar buiten gebeurde was gek of niet in de haak. Social media heeft er onder andere voor gezorgd dat mensen uit die verschillende groepen met elkaar in contact kwamen. En dan nu toch weer een bubbel?
Ja. Want ik merk aan mezelf dat het best moeite kost om mensen die andere keuzes maken te volgen. Die biologische collega kan best drammerig zijn bijvoorbeeld. En dat van die kippen weet ik nu wel. En wat denk je van tuinders die steeds weer lopen rond te bazuinen hoe ‘natuurlijk’ ze bezig zijn?
Maar goed, ik blijf ze volgen. Ook in het Vakblad en Onder Glas. Voor mij geen filterbubbel. Het mag best een keer schuren. Al ben ik eerlijk gezegd wel blij dat Geert Wilders me geblockt heeft.
