Na allerlei banen in de horeca, mee reizen met zomerfestivals, muziekensemble productie en planner van de kraamzorg werd het tijd voor iets anders. Op een feest vertelde iemand mij dat hij kettingzaagles had gevolgd. Dat klonk goed, kettingzaagles, dat wilde ik ook. Wat voor opleiding was dat dan wel waar je dat kon leren?
En zo zat ik een half jaar later in de klas van het Wellant College in Houten. Ik vond het geweldig. Eén avond per week samen met voornamelijk leeftijdgenoten. Ook zij waren toe aan een verandering.
Ik woonde in de binnenstad van Amsterdam en had een binnenplaats van 3 x 3 meter met hoge muren tot de vierde verdieping. Geen tuin om in te oefenen. Aangezien ik de olifanten en apen soms kon horen vanuit mijn huis heb ik Artis gemaild. „Daar hebben ze tenminste een tuin”, bedacht ik. Misschien kon ik daar stage lopen. En zo geschiedde.
Als vrouw van 48 was ik echter wel een vreemde eend in de bijt. De rest van de stagiaires was 14 jaar, misschien 15, 16. Maar daar ging ik, in Artiskostuum met de hoveniers mee. Onder andere het gorillahok in om de boom te snoeien, me afvragend of ze echt wel goed begrepen hadden dat de gorilla’s die dag binnen moesten blijven. Mijn enige vluchtroute was óók de boom in, of iets in de Aralia elata, de duivelswandelstok. De enige boom die gorillabestendig is.
De hoveniers in Artis zijn geweldig. Ze hebben zoveel kennis en waren echt bereid mij te helpen bij het leren van de ‘kale takken toets’. Eind van de dag fietste ik dan met een bos kale takken, gelabeld en wel, naar huis. Ik kreeg een 8.
Inmiddels zes jaar verder heb ik een goedlopend hoveniersbedrijf en tuinontwerpbureau: De Tuinen van Marseille. Ik heb spijt dat ik niet op mijn 20ste naar de land- en tuinbouwschool ben gegaan. Maar vermoedelijk zou ik dan nu een versleten rug hebben gehad.
‘Elk nadeel heb z’n voordeel’.
Wordt vervolgd
