Het was druk afgelopen weken, te druk. Geen tijd om aan wat dan ook te denken. Alleen blik op oneindig en zien dat je de planning haalt. Het lukt. En nu, als beloning, een weekje weg.
We maken een vaartochtje over de oude Rijn, daar waar vroeger de Noordgrens was van het grote Romeinse rijk. Een tocht langs de Limes. Geen haast, geen stress. Vijf minuten voor we weg gaan check ik nog even de mail en zie het thema van de festivaltuinen van Appeltern: Dromend van Holland.
Dromend van Holland
We glijden langzaam over het water, gele plomp glijdt onder ons door. Langs de oevers egelskop en valeriaan. Achtertuintjes tonen hun blik in privélevens. Er wordt thee gedronken en gras gemaaid. Rozen in het felste rood. Een tuinman snoeit een overhangende tak. De veranda rukt op. Ik bedenk me dat hij past in het Nederlandse klimaat. Aangeharkte tuintjes. Properheid alom. Bij de boerderijen groentetuintjes aan het water. Hier geen tijd om te verpozen. Of toch wel? Onder een appelboom staan stoelen in het gras.
In Woerden schrikt de brugwachter wakker als ik drie keer toeter. Op een oude Zündapp rijdt hij mee tot in Harmelen om de bruggen te openen met een speciale slinger die hij meezeult in zijn rugtas. We betalen 2 euro als bijdrage voor het waterschap. Als ik vraag naar zijn kosten, kijkt hij me vragend aan. Of is dit vrijwilligerswerk? „Mijn werk is mijn hobby.” Daar laten we het bij..
Ons bootje brengt ons tot in het centrum van Utrecht. Twee meisjes zitten met een flesje wijn op de kade in de avondzon. De platanen zijn gekandelaberd. Het talud is ingezaaid met een bloemrijk kruidenmengsel. Ik zie slangenkruid en wilde stokroos. Op een bordje staat dat er slechts enkele keren per jaar gemaaid wordt om de zaden de gelegenheid te geven zich uit te zaaien. Aan de steiger is het gebruik van elektra gratis.
