Carien van Boxtel heeft voor de laatste Chelsea Flower Show in Londen (19 t/m 23 mei) de tuin ontworpen van betonproducent Schellevis. In haar laatste blog een verslag van haar intensieve, inspirerende Chelsea-ervaring.
De ‘Dutch Chocolate-tuin’ op de RHS Chelsea Flower Show is niet meer…. Bijna zeven intensieve maanden heb ik aan het project gewerkt. Een derde van de tijd ging op aan het ontwerpproces en de rest aan pr, logistiek en allerlei praktische zaken, zoals de contacten met kwekers, leveranciers, sponsors en mijn opdrachtgever Schellevis Beton. Dagelijkse e-mails, telefoontjes en vele bezoeken aan de fabriek om het ontwerp aan te scherpen en de ‘prefabricage’ voor te bereiden.
Pure adrenaline
En de laatste twee weken non-stop aan het bouwen, inplanten en showen van de tuin op locatie, slechts onderbroken door korte pauzes met bacon sandwiches, warme maaltijden op late uurtjes en (te) korte nachten, waarbij ik iedere ochtend steevast om 05.00 uur wakker werd gedreven door pure adrenaline. Ik was gewaarschuwd, wist dat het veel werk zou zijn, de ervaring overweldigend en de risico’s groot. Mijn knieën zijn nu dik en gezwollen van het vele staan, bukken en knielen (ondanks de kniebeschermers), en mijn rug heeft betere tijden gekend. Deze afgelopen week heb ik in mijn eigen bed meer geslapen dan in de twee voorgaande weken.
Ontmoetingen met helden
En toch had ik dit avontuur niet willen missen. Allereerst omdat ik heb laten zien dat er geen grenzen bestaan in ons ontwerpvak. Chelsea is een internationale tuinenshow en juist die internationaliteit maakt dat het een plek is voor kennisuitwisseling, wederzijdse inspiratie, samenwerking en kennismaking. Zij aan zij werken met Engelse hoveniers en een collega-ontwerper en natuurlijk met mijn geweldige Nederlandse collega’s. Meekijken met anderen. Ontmoetingen met helden, zoals Dan Pearson, Arne Maynard, Piet Oudolf, Carolyn Mullet, James Golden, Jekka McVicar, Jools Holland en Jo Thompson.
Maar ook met vele andere, minder bekende mensen maar daarom niet minder waardevol. Zoals Ale Ela, een inspirerende Uruguayaan, wonend in Londen, deel van de vaste vrijwilligerspool van Chelsea. Ela droomt van een eigen kwekerij/tuin met de inheemse planten van zijn moederland. De flora van Uruguay draagt hij altijd bij zich. Met John Wyer (Bowles & Wyer) Fellow van de Society of Garden Designers (SGD), waar ik in het najaar een lezing ga geven. Of met Rachel Dein van Tactile Studio, die prachtige tegels in klei en beton maakt met levende planten (en nu ook met de planten uit de Schellevis-tuin). De talentvolle illustratrice Hannah McVicar, die al 21 jaar haar moeder Jekka vergezelt naar Chelsea en samen met haar de planten opkweekte voor de L’Occitane tuin van James Basson (gouden medaille). Met Jan Pennings uit Anna Paulowna, al 27 jaar trotse exhibitor van zijn prachtige hyacinten op Chelsea en nu ‘chair’ van de RHS Bulb Committee. En zo kan ik nog wel even doorgaan…..
Ook het beleven van het hele proces van ontwerp, uitvoering, showen en afbreken was uniek. Je eigen ontwerp onder je handen te zien ontstaan, en dat het – mede door de samenwerking en input van het bouwteam – nog mooier wordt dan je had gehoopt. En dan: bijna een week lang samen met de geweldige mannen van Schellevis ‘leven’ in je eigen kleine paradijsje, waar hommels, merels en bijen en natuurlijk ook tienduizenden bezoekers en vrienden, in Londen maar ook daarbuiten via Facebook van meegenieten. De vele, vele complimenten en felicitaties in alle talen van de wereld in ontvangst nemen… Pure happiness en – zoals Dan Pearson zo treffend in zijn lezing beschreef: ‘every compliment feels like a little massage’.
In de knop of uitgebloeid
Mijn plotselinge tranen op de openingsdag na het behalen van de ‘Four Stars’ voor de tradestand en daarop volgende omhelzingen van mijn opdrachtgevers. Ontroerende momenten, zoals mensen die genoten en getroffen waren door de waarachtigheid van de tuin, waar planten ook gewoon groen mochten zijn, in knop staan of zelfs uitgebloeid zijn. Mensen die vroegen of ze in de tuin mochten blijven zitten om even bij te komen van de drukte van de show. Kinderen die met het schepnetje door de vijver wilden om hem schoon te maken. En natuurlijk mocht dat. Ruiken, voelen, bewonderen en vooral ‘beleven’: dat was precies de bedoeling. Zo kwamen vele bijzondere gesprekken en ontmoetingen tot stand, steeds onder het genot van een ‘Dutch Chocolate’: een speciaal verpakt vierkant chocolaatje van Tony Chocolonely. Kostbare momenten, die ik voor geen goud van alle wereld, zelfs geen ‘Gold Medal’, had willen missen.
Garden product of the Year
En nu? De tuin is er niet meer. Het beton en de vijver liggen opgeslagen in Zuid-Engeland, de planten hebben een nieuw thuis gevonden na de sell off in Engelse tuinen en in verschillende communitygardens in en rond Londen. Een paar planten zijn veilig terug in Nederland, waaronder de gloednieuwe Baptisia (helaas afgeknipt) van Coen Jansen. Schellevis kijkt meer dan tevreden terug op de presentatie op Chelsea. De orders in Groot-Brittannië lopen binnen, de belangstelling voor hun prachtige product is definitief gewekt: de SGD heeft Schellevis concrete paving and elements al genomineerd voor Garden product of the year. Missie (meer dan) geslaagd en de zoete herinneringen (en vele foto’s) blijven.
Kantinegesprek
Op 10 juni geef ik, samen met het Nederlandse bouwteam een presentatie tijdens het Kantinegesprek bij het Ontwerpinstituut over de totstandkoming van de ‘Dutch Chocolate’ tuin. Aanmelden via het Ontwerpinstituut.
Foto’s: Carien van Boxtel, Evi Zaborszky, Rasa Laurinaviciene
