„Wijkbeheer was in de jaren ’90 een toverwoord waarbij de gemeente dacht de wijken te kunnen beheren met bewoners. Dichter bij de burger. Er werden wijkbeheerders aangesteld die de schakel moesten vormen tussen ambtelijk apparaat en burger. Commissies werden ingesteld en er kwamen wijk-spreekuren.
Vooraanstaande burgers namen deel aan deze commissies. Deze zogenaamde wijkbobo’s dachten het in een dergelijke commissie voor het zeggen te krijgen. Deze opzet kostte een vermogen aan tijd en dus geld.
Wat goed werkte, was het overleg tussen woningbouw en jeugdwerk, politie en gemeente. Ook de jaarlijkse rondgang door de gemeente met raadsleden en commissieleden werkte goed. De raadsleden wisten waar het geld aan werd uitgegeven. Bij buurtacties stond de gemeente klaar met erwtensoep en chocolademelk.Het organiseren van zwerfvuilacties en het knotten van wilgen op een zaterdag in de wijk was echter geen succes en kende een minimale opkomst.
Wat wel goed werkte, was een actie in het najaar voor het terugdringen van het overhangend groen in de wijk. Op zaterdagen kon men zich opgeven en dan kwam de gemeente langs met speciaal gereedschap en goede adviezen, ook voor het snoeien van heesters en bomen in de eigen tuin. De tractor met versnipperaar werd ingezet. Men kon het groen gratis afvoeren. Het spreekt voor zich dat al deze extra uren extra geld kosten.
Ook nu heeft men een nieuw toverwoord wat uiteindelijk op hetzelfde neerkomt: burgerparticipatie. Een prachtig voorbeeld van nieuwe denkbeelden, maar volgens een oud principe. Met de invoering van burgerparticipatie wordt veel tijd besteed aan de voorbereiding van acties, overleg met dorpsraden en op zaterdagen buiten de reguliere werktijden inzet van ambtenaren.
Mensen met een drukke baan, tweeverdieners, en ook nog met kinderen, krijg je echter niet aan het werk in het gemeente- groen. De inzet van burgers bij het zelfbeheer van groen of andere werkzaamheden in de wijk in het kader van bezuinigingen is dus geen optie.”
Alex Bast
Hoofd Buitendienst gemeente Woudrichem
