Na vier weken Maleisië verheugen we ons op onze thuiskomst. Op Schiphol adem ik de koele Hollandse lucht in. Heerlijk!
Terugrijdend naar huis valt het me op hoe aangeharkt het overal is. Zo heb ik nog nooit naar de buitenruimte gekeken. Wat is Nederland toch kneuterig! Als ik onze straat vergelijk met een willekeurige straat in Maleisië dan zouden er minstens vijftig eettentjes met gasbrandertjes op de stoep staan waar kippen en geiten doorheen lopen, waar woudreuzen staan en waar het vol van mensen is. Het lijkt chaotisch maar in werkelijkheid is het allemaal heel erg gestructureerd. Een gevoel van heimwee bekruipt me.
Thuis is alles bij het oude. In de tuin doet de lente zijn best om door te breken. De knoppen van de Magnolia zijn dikker dan ooit. Ook mijn achtertuin bekijk ik met andere ogen. Ook hier alles op zijn plaats. Pfff… wat saai.
In de supermarkt haal ik een kar vol boodschappen. „Moestuintjes erbij?”, vraagt de caissière, half in zichzelf en ze gooit quasi vanzelfsprekend de lopende band vol onbestendige dingetjes. Vragend kijk ik haar aan waarop ze acuut stopt met het scannen van de producten. „Wilt u geen moestuintjes?” Nu zie ik bij háár een groot vraagteken. Kennelijk is het onbehoorlijk om geen moestuintjes te willen, dus ik schuif gehoorzaam de kluitjes in mijn rieten mandje.
Mij verdiepend in het fenomeen kom ik erachter dat Albert Heijn het tuinieren opnieuw heeft uitgevonden. Nederland aan de kaboutermoestuin! Mijn kinderen dachten dat de paprika uit een fabriek kwam, en dat is natuurlijk ook zo, maar deze campagne moet de illusie hoog houden dat onze groentes met bloed, zweet en tranen gekweekt worden. Of er ooit een échte wortel of aubergine geoogst wordt moet nog blijken, want een tastbaar bewijs duurt nog zeker een half jaar…
Dat tuinieren in de belangstelling staat is natuurlijk geweldig. De tuin als statussymbool heeft definitief afgedaan. Ontdekken en de natuur zijn werk laten doen is het credo. Wat mij betreft had Albert Heijn er nog wel een schepje bovenop mogen doen. Die caissière had een brok veen bij de boodschappen mogen doen of een vette klei. En dan geen bladsla maar berkenzaad. Ja! Dat lijkt mij het ultieme doel: Nederland aan het berkenzaad! Met een kleine handleiding. Zaaien en vijftig jaar niet meer aankomen. Moet jij eens kijken wat er gebeurt.
