We zijn het erover eens. Er moet iets gebeuren. In mijn dorpje Warmond is een hechte groep die zich bezighoudt met kunst en cultuur. Nu alles op zijn gat ligt willen we iets doen. Zonder kunst kan niemand leven. Het idee van kunstvitamine wordt geopperd en direct omarmd. Iedereen komt in actie. Via de website www.kunstweekwarmond.nl produceren we wekelijks een kunstzinnig oppep-supplement.
Boekbesprekingen, schildercursussen en muziekspecials worden op een prachtige manier in beeld gebracht. Helaas moet ik alles grotendeels aan mij voorbij laten gaan. Het is gewoon te druk. Tot ik het berichtje in de app-groep voorbij zie komen: „Ruud, kan jij niet iets doen met de kunst van het tuinieren?” Daar sla ik op aan. Natuurlijk!
Ik weet hoe ik het wil doen. Eerst een korte geschiedenisles om uit te leggen dat de kunst van het tuinieren altijd al ging over onze relatie met de natuur. Van buitensluiten in de Middeleeuwen tot omarmen in de huidige tijd. Dan een shot in een tuin vol wilde bloemen. Maar er moet iets bij, ik weet alleen niet wat.
Dan spreek ik de overbuurman. Hij heeft een moestuintje bemachtigd en is heel enthousiast. „Je zou eens moeten komen kijken.” Ik ben verbaasd. „Wist niet dat jij zo van tuinieren houdt”, opper ik. Hij lacht. „Dat is maar net hoe je het bekijkt. Eigenlijk doe ik daar amper iets. Je bent er één met de natuur. Ik zit, kijk rond en geniet.”
Dit is het! De kunst van het tuinieren gaat over een plek waar je jezelf kunt zijn, over actief bezig zijn met planten, maar vooral over ’a state of mind’, een staat van zijn. Je verbonden voelen. Eén zijn met de elementen. Het is de kunst van het niets doen. En het is springlevend.
