kees van egmond - zoekresultaten

Ik kan me nog pleidooien herinneren waarin Campina werd opgevoerd als hét voorbeeld voor de tuinbouwsector. Een coöperatie die niet slechts melk verwerkte maar ook allerlei nieuwe zuivelproducten bedacht en in de markt zette. Als dat toch eens wat meer met bloemen en groenten zou gebeuren!

Dinsdagmorgen. Het vak waar we plantjes aan het poten zijn is bijna vol. Toch maar even bellen. ‘Hallo Peet, kom je nog frezen?’ Ik hoor geroezemoes aan de andere kant van de lijn. ‘Nu? We hadden toch woensdag afgesproken?’

Ik zie een bebaarde man aan het werk in een tuin. Hij snoeit een hazelnootstruik. Even later zit hij op een oude bank onder de blauwe hemel van een sigaar te genieten. Tegenover hem zijn zoontje die hem bewonderend aankijkt. Ze drinken thee.

Wat denk je, kan er vanavond al weer een vrachtwagen overheen?’ De jonge man op de wals knikt naar een collega die een emmer water leeg gooit. ‘Dat moet je aan de uitvoerder vragen.’ Ik probeer zijn aandacht te trekken, maar z’n gezicht staat op onweer. ‘Gaat het niet goed?’ vraag ik.

‘De bakjes tomaten werden op de lorrie gezet, naar de vaart getransporteerd en overgezet op de schuit.’ Vandaar ging het naar de veiling, waar de groenten werden geveild. ‘En dan heerste altijd de spanning: wat brengen de tomaten op vandaag?’

Hé, dat is gek… Geen kwalificatie voor MPS? Ik kijk nog een keer naar de kleurtjes op het scherm. Nee, het staat er echt. Bij ‘Vorige kwalificatie’ zie ik een prachtige toren van Babel, maar bij ‘Huidige kwalificatie’ lijkt het Ground Zero wel. Nul, niks, noppes, nada. Vreemd.

'Kijk, je gaat op je knieën liggen en met je mesje snijd je een voor een de takken af. Die leg je vervolgens in je andere hand en dan zorg je er voor dat ze aan de bovenkant precies gelijk zitten. Als je er vijf hebt dan rits je de onderste bladeren eraf en dan leg je ze op de oogstband. Precies in het midden, want anders blijft-ie halverwege achter een beugel haken.'

We werden weggebracht met een bloemenrijdersauto. Het bungalowpark bevond zich in Drenthe. Mijn ouders, voor het eerst echt op vakantie. En ik ging mee. En ook nog twee getrouwde broers met hun vrouwen en een kleinkind. Wat een feest.

Ik ben er helemaal klaar mee. Het weer, de politiek, hooligans die demonstreren tegen asielzoekers, bevers die Limburg in de problemen brengen, actiegroepen tegen De Efteling, herhalingen op de tv en vooral die reclames van opticiens. Ik ga weg. Ik kies voor een Nexit.

Een uitzending van EenVandaag over slecht presterende verpleeghuizen. Een directeur die oproept reëel te blijven. ‘Wij willen graag HBO’ers inzetten, maar die kiezen liever voor een ziekenhuis. Daar zijn wij niet sexy genoeg voor.’

‘Wat een prachtige bloemen heb je daar staan!’ Het is mijn zus op de verjaardag van mijn vrouw. Ik pronk met andermans veren, want de zalmoranje rozen heb ik niet zelf gekocht. Het is een verjaardagscadeau van onze loonwerker. Hij heeft zijn adresjes, zegt hij altijd.

Het is zaterdagmorgen. Sowieso al een rare dag om in spanning te zitten. We ontbijten met z’n tweeën en zijn continu in de weer met onze smartphones. Half tien. Zou het er al op zitten? Kwart voor tien. Nog steeds niet online op Whatsapp. ‘Als hij straks gewoon komt aanrijden dan weet je het wel,’ zeg ik, ‘dan is hij gezakt.’

De regenbui trekt over. Het ging er even heftig aan toe. Maar nu begint het zonnetje alweer te prikken. Ik voel de eerste zweetdruppels zich manifesteren. Terwijl ik m’n bloemen snijd werp ik af en toe een blik omhoog. Kom op, open die luchtramen!

‘Was u nu net nog aan het spuiten pap?’ Het is zaterdag, eind van de middag. De patat staat op tafel. ‘Ja joh,’ zucht ik, ‘ik liep de kas in en toen zag ik opeens weer een paar takken met zwarte luis. Een plaag is het. Gek word ik ervan.’ En chagrijnig, zie ik mijn vrouw denken.

Hij zit naast me in de auto op zijn smartphone te kijken. We hebben samen een kascontrole gedaan en zijn weer op weg naar huis. ‘Zo, de bestellingen gaan goed door!’ hoor ik hem zeggen. Bestellingen? ‘Ja, dat kan ik op die app bekijken.’ Bewonderend werp ik een blik opzij. ‘Dan ben je verder dan ik!’

Het was in het midden van de jaren tachtig. Een broer van mij werd directeur bij een Italiaanse bloemenexporteur. Het bedrijf richtte zich vooral op de supermarkten, toen een opkomende partij in de bloemenhandel. En ik weet nog wat hij zei: ‘Let maar op, kunstbloemen, dat wordt de toekomst!’

Het is vrijdagmorgen 11 uur. Nog even en de week zit er weer op. Ik fluit. Het gaat goed. Met de kwaliteit van de bloemen, met de prijzen, met het stomen. Ik werp een blik naar voren. Kijk maar eens hoe mooi bol het zeil staat. Ho, wacht eens even, ik zie een pluim stoom waar die niet hoort te zijn. Rennen!

‘Zal ik de hogedrukspuit pakken en een stukje proberen?’ Het is zaterdagmiddag, even voor drieën, aan het eind van een drukke week. We hebben met z’n tweetjes anderhalf uur gewandeld en tussendoor ook nog geluncht. Er wacht echter nog een klusje. ‘Als je daar zin in hebt…’

‘De plantjes die gepoot worden moeten er mooi en gezond uitzien. Als je goed kijkt zie je dat er in ieder vakje van het gaas een plantje wordt gepoot. Waarom zou dat zijn?