kees van egmond - zoekresultaten

‘Ik ben er donderdag niet hè met het avondeten.’ Mijn vrouw kijkt me verwonderd aan. ‘Nee, vergadering van FloraHolland.’ ‘Alweer? Vorige week toch ook al?’ ‘Ja, maar dat was een regiobijeenkomst. Dit gaat over de toekomststrategie.’ Dat klinkt wel interessant.

Eens even kijken. Meetboxen voor boven het scherm. Een RV-meter buiten. Bladtemperatuurmeters. Ook eentje om de bloemtemperatuur te meten. En natuurlijk een pyrgeometer om de uitstraling in kaart te brengen. Dat zijn er al vijf.

We slenteren over de beurs. Hier een praatje, daar een kijkje. En dan komen we aan bij de stand van Decorum. Je merkt het aan alles, hier staan de elitetroepen van de Nederlandse tuinbouw. Het neusje van de zalm.

Elke morgen als ik wakker word volgt hetzelfde ritueel. Wassen, aankleden, toiletbezoek en brood klaarmaken. Twee boterhammen, met kaas en pindakaas. Even tijd voor bezinning en gebed. Rust, reinheid, regelmaat.

‘Een informatief artikel over het ontstaan van bladrandjes.’ Eronder plak ik de link naar het verhaal dat op internet staat. Met een muisklik is het verzonden naar mijn broer. Benieuwd wat hij er van vindt.

Hallo Marco,
Vind je het goed als ik je bij je voornaam noem? We zijn geen leeftijdgenoten, maar het scheelt slechts vier jaar. Ik begrijp dat je regelmatig een column gaat schrijven voor het Vakblad. Welkom!

We rijden door een bergachtig landschap. Olijfbomen worden afgewisseld door akkers met kool en in de verte ontwaren we zelfs kassen. Ze zijn van hout. Het plastic hangt in flarden. Troosteloos. Alsof er een hagelbui is over getrokken.

‘Zo, dát ruikt lekker!’ Ik ben samen met mijn oudste zoon op de Open dag van de WUR in Bleiswijk. Het is op een zaterdagmiddag, dus ze mikken vooral op ‘gewone mensen’ die een kijkje komen nemen. O ja, en proeven, want de smaakpapillen worden ook aangesproken.

‘Hoe breed is de schuur?’ Zonder het antwoord af te wachten pakt hij een apparaatje uit zijn zak en houdt hem naast een stalen spant. Even richten, klik, en hij heeft de exacte maat. En dan, met een knik naar de karren matricaria die klaar staan: ‘Wat zijn dat eigenlijk voor bloemen? Mini-gerberaatjes?’

‘Wil je een kopje tomatensoep proeven?’ Dat laat ik me geen tweemaal zeggen. Het is vrijdagmiddag tegen vieren en dus een uitgelezen moment. ‘Mmm, heerlijk!’ zeg ik even later. ‘Nou, morgen is het nóg lekkerder. Hij moet altijd even staan.’

Ik kan me nog pleidooien herinneren waarin Campina werd opgevoerd als hét voorbeeld voor de tuinbouwsector. Een coöperatie die niet slechts melk verwerkte maar ook allerlei nieuwe zuivelproducten bedacht en in de markt zette. Als dat toch eens wat meer met bloemen en groenten zou gebeuren!

Dinsdagmorgen. Het vak waar we plantjes aan het poten zijn is bijna vol. Toch maar even bellen. ‘Hallo Peet, kom je nog frezen?’ Ik hoor geroezemoes aan de andere kant van de lijn. ‘Nu? We hadden toch woensdag afgesproken?’

Ik zie een bebaarde man aan het werk in een tuin. Hij snoeit een hazelnootstruik. Even later zit hij op een oude bank onder de blauwe hemel van een sigaar te genieten. Tegenover hem zijn zoontje die hem bewonderend aankijkt. Ze drinken thee.

Wat denk je, kan er vanavond al weer een vrachtwagen overheen?’ De jonge man op de wals knikt naar een collega die een emmer water leeg gooit. ‘Dat moet je aan de uitvoerder vragen.’ Ik probeer zijn aandacht te trekken, maar z’n gezicht staat op onweer. ‘Gaat het niet goed?’ vraag ik.

‘De bakjes tomaten werden op de lorrie gezet, naar de vaart getransporteerd en overgezet op de schuit.’ Vandaar ging het naar de veiling, waar de groenten werden geveild. ‘En dan heerste altijd de spanning: wat brengen de tomaten op vandaag?’

Hé, dat is gek… Geen kwalificatie voor MPS? Ik kijk nog een keer naar de kleurtjes op het scherm. Nee, het staat er echt. Bij ‘Vorige kwalificatie’ zie ik een prachtige toren van Babel, maar bij ‘Huidige kwalificatie’ lijkt het Ground Zero wel. Nul, niks, noppes, nada. Vreemd.